…σήμερα έληξε το τριήμερο πένθος
για το δυστύχημα στα Τέμπη
και εγώ καλούμαι να διαφοροποιηθώ
να γράψω κάτι πέρα από τη μαυρίλα
των ημερών και των έργων των αρίστων!
πως να γράψω κάτι χαρούμενο;
έστω χαζοχαρούμενο να λειώσει η αηδία
ιδού λοιπόν!
κάποιοι μάλλον είναι πολύ ευχαριστημένοι
που ο ανιψιός δελφίνος χαντακώθηκε
ούτε φτιαχτό να ήταν δεν θα βόλευε
τόσο πολύ στην κατάλληλη στιγμή!
κατά τα άλλα αρχίζουμε πάλι:
η κυρά Κατίνα στα πρωινάδικα
ο αταίριαστος στα παράθυρα
ο δευτεροσάλτε με τα αγκάθια του
ο σούπερ δικηγόρος που βοηθά την σωστή απόφαση
το τζόκερ που μοιράζει θαύματα
η μεσαία τάξη που βρήκε το βιολί της
ο κυρίαρχος λαός
που υποπτεύεται αλλά δεν είναι σίγουρος
και είμαι και εγώ με πιασμένη τη ψυχή
από το κρίμα και το άδικο
και κάθομαι μπροστά στην οθόνη
με τα χέρια στο πρόσωπο
μέχρι που έγραψα:
«η ψυχή μας είναι ένα τραγούδι
που δεν το θυμάται πια κανείς
το σώμα μας είναι ένα τσουβάλι
πρόχειρο να πέσει στα χέρια της σφαγής
και το μυαλό ο άρχοντας της επιλογής
χαμένο είναι στον χώρο της υποταγής
και όλα αυτά από τότε – παλαιόθεν
(Κολοκοτρώνη με ακούς;)
που αυτή η χώρα λογίζεται ως χώρος
και ο Γερμανός έχει σούπερ προσφορά
στα απεριόριστα…