(για την Κριστίν και τον Ρομπέρ)
…αγαπημένοι μου
τι ωραία που μας κυριεύει
η εικόνα που δημιουργήσαμε για εμάς;
ονειρεμένες οι στιγμές που μας προσπερνούν!
ανασαίνουμε σαν το κλαδί που λυγιέται
και σκύβει για να περάσουν τα μεταξωτά
και να φυσάει
τίποτε δεν μετράει ανάποδα – τίποτε δεν μας αγγίζει
ακόμα και εκείνα τα χιλιάδες εργαλεία της χειραγώγησης
εκείνα που χειρίζονται τους ανθρώπους δίπλα μας
σιωπούν και μόνο ανασαίνουν για εμάς
εργαστήκαμε πολύ σκληρά – σε δουλειές παράλληλες
αποκτήσαμε πείρα – ιδιωτικά συμφωνητικά – σειρήνες
κρατήσαμε κάτι αμόλυντο στα χέρια μας
δεν μας έμαθαν τα αφηνιασμένα άλογα του θυμού
και έτσι το βλέμμα μας και η ψυχή μας
αγκαλιάζουν – καθαρά – αγνά
τα μεταξωτά και να φυσάει…
