«αμάξια γοργά μας προσπερνούνε
ανθρώπους μέσα τους να πολεμούνε
ρωγμές και ίσκιους θάματα σκορπούνε
και παραπέρα και νύχτα και μέρα
άνοστα φαγητά τραγούδια σκορπισμένα
ο ένας πλάι στον άλλο κορμιά σφιγμένα
λυπήσου τη χαμένη τη ψυχή σου
λυπήσου τον κανένα αλλά και εσένα
κι ύστερα γίνε απλός ταξιδευτής
της γνώσης της αξίας δουλευτής
κι ύστερα αγνά να προτιμήσεις
της αγάπης σου την ακτινοβολία
του καθρέφτη σου την ετυμηγορία
ουράνια τόξα για να ζήσεις»…