…το ανεπίδοτο πληγώνει και πληρώνει!
κραυγάζει διαμέσου της σκιάς του αγγέλου
αγγίζει την έγκλειστη σιωπή του μέλλοντος
στρώνει με κουρελούδες το κενό της αρυτίδωτης μοναξιάς
και παράλογα κράζει την ησυχία!
πικραμένα γύρω του
το ακατάληπτο της ατονίας και η αμφιβολία της προόδου
θέλει το άγαλμά του ολόλευκο – παρθένο
θέλει την αγάπη εκτεθειμένη
θέλει τη ζωή σκυμμένη
και παραμένει αλώβητο
στα συρτάρια της αναβολής!
το ανεπίδοτο πληγώνει ακόμα
και το αγκάθι της προσπάθειας
το ανεπίδοτο πληρώνει με λιανώματα την υπόσχεση!
τελικά όμως – το σημαδεύει με επαναληπτική καραμπίνα
η ελευθέρια και του υπενθυμίζει ότι
δεν το συμφέρει να εξευτελίζεται!
κάνω πως δεν άκουσα τίποτε για δαύτο…
