…μου σφίγγει ο καημός σα θηλιά το λαιμό
και μες στην καρδιά με δαγκώνει σα φίδι
παράξενο θέλω ν` αρχίσω ταξίδι
χωρίς, μα χωρίς τελειωμό
το δρόμο μ` αργά να τραβώ, να τραβώ
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω
ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό
να νιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά
κλεισμένα τα σπίτια, τα τζάκια σβησμένα
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα
και κάτου γυναίκα καμιά
Ε! ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
ατέλειωτο, έρμο, σάγνωστη χώρα δε θα χω περίσσια λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη, από σε να χαθώ…
