βιθουρανός – ο Άντρας και ο χορός του με τίτλο – βλέπω τον καιρό
…μεγάλωσα δίπλα στα μεταξωτά ρεμάλια
και μετατράπηκα σε άφθαρτο και ωραίο κοιμώμενο
επίσης έχασα τα μη απολεσθέντα και εκτέθηκα αργά
πολύ αργά στο ρήμα βαριέμαι!
η ζωή μου βρέθηκε έξω από τον θάλαμο της σοβαρής ιδιότητας
φορτωμένη με κεριά και εικονίτσες από πανηγύρια
ξεγελάστηκα και βάλθηκα να καταγράφω εκείνο το κατιτίς
που χαριεντίζεται μακριά από επίθετα και επιρρήματα!
είναι άγρια η περιέργειά μου για την κατανόηση της ζωής
και πολλές φορές αλλοιώνεται από την ανάγκη – όπως
δος ημίν αύριο και ευλόγησον την παρουσίαν μου
ευλόγησον την περιουσίαν μου και τέλος
ευλόγησον την απουσίαν μου από τα κοινά
και θυμήσου πόσο περίπου βαριέμαι!
έχω αφεθεί νηστικός – έχω πολυάσχολες αναμονές
είμαι πολύ κοντά στο άδοξο ναυάγιο
είμαι πολύ κοντά στην αέναη πλεύση της γραφικότητας
και έχω φαροφύλακα το αμυδρό σκοτάδι!
όμως το πλήρες της αγάπης και το εγώ μου
διψάμε ακόμα την γνώση και δεν προσκυνάμε
τις σκιές κανενός !
ζωγράφος του λόγου είμαι και ματώνω την ψυχή
ματώνω το ακέραιο και το πορτοκαλί χρώμα
που φωνάζει και ξοδεύεται δίπλα στο καφέ και το θαλασσί!
ταξιδιού πληγή η ελεύθερη γνώμη μου
επάνω στο ντροπαλό μου πρόσωπο
επάνω στο φευγαλέο μου όνειρο
επάνω στον μίσχο του άντρα και φυσικά
στον τρόπο του λέγειν – που όλα αυτά μαζί
έχουν ένα κωδικό και ένα στόχο για το πότε θα βρεθούμε
για να φουντώσουμε την ανυπομονησία!
και λέω και υποστηρίζω πως είμαι Άντρας
που οργανώνω τον χορό μου με τίτλο – βλέπω τον καιρό!
είμαι ο άντρας που αγαπάει την γυναίκα και επομένως
μου πέφτει ο λόγος να ζωγραφίσω και να ασπαστώ
εκείνο το άλλο μισό του φεγγαριού!
μου είπε το πορτραίτο μου στον καθρέφτη
είσαι ένα ποίημα που καταχωρήθηκε στη βιβλιοθήκη της ισορροπίας
είσαι συμπέρασμα υπαρκτού συλλογισμού για την γυναίκα
είσαι η μετάφραση του πάθους και του λυγμού
είσαι η παράληψη και η εγκράτεια της ενδιάμεσης φωνής
είσαι η αίσθηση της φρόνησης και της εμπιστοσύνης
είσαι ο εραστής και ο βοσκός της επιθυμίας!
μου είπε το πορτραίτο μου στον καθρέφτη
να θυμάμαι τότε που μου έπαιρνε το μυαλό η απελπισία
να θυμάμαι την συντριβή και την άθλια μοναξιά
να θυμάμαι την γυναίκα που καθόρισε την ημέρα του άντρα
για να γίνεται επανεκκίνηση για το μέλλον
να θυμάμαι την γυναίκα που μίλησε
για την ακρόαση της ταπείνωσης!
σήμερα πλησιάζοντας το παράθυρο του θιάσου
της κοινωνίας των media ως αυτοδημιούργητος αθώος
και άγρυπνος τροφός ομάδων – συντονίζομαι
στα θέλω και στα πρέπει της γυναίκας που αγάπησα
και σωπαίνω
και ξετυλίγω τα ηλεκτρονικά περιτυλίγματα της ζωής
τραγουδώντας και ζωγραφίζοντας εκείνα
που εξέχουν από την εύσχημη υποχωρητικότητα
ώστε να ανθίσουν οι αιτίες του έρωτα
ώστε να κοιτάζει εκ του μακρόθεν η ελαφρά μελαγχολία
ώστε να συνεννοούνται τα ξένα μεταξύ τους!
κι αναρωτιέμαι: δεν είναι άραγε αρκετό αυτό;…
αφιερωμένο στην ημέρα του Άντρα
