…αυτός ο καιρός που ζούμε
είναι κατάλληλος για φαντάσματα και
φαντασίες για φαντασμένους φαντάρους!
ο άλλος εξήντα οχτώ ετών και είναι λέει στρατευμένος
πάνω σε μια καρέκλα να υπηρετεί φαντασιόπληκτους
που όλοι μαζί θα βάλουν το λιθαράκι τους ώστε
να καλυτερεύσει η ζωή μας – τόσο καλά!
ένα τρομακτικά σουρεαλιστικό εγώ υπερίπταται
ως φωτοστέφανο άνωθεν της κεφαλής του σωσία
και η μεταφορά ιδεών σε κάποιο διπλανό στέλεχος επιτέλους
είναι ξεχασμένη στην δίνη των μοναδικών δυνατοτήτων του
όμως εντελώς ανεύθυνο κάδρο η πραγματικότητά του
ακόμα και η ματαιοδοξία του μυστικό κενό συγυρίζει!
ας πούμε λοιπόν στο τέλος ότι
δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία
δεν το λες και απίθανο…