βιθουρανός – η αύρα του Τριαντάρου
…είναι μια τύπισσα απόψε αργά στο καφενείο
που με εξωθεί σε δαγκωμένες σκέψεις
όπως – του νόου αζμπέτε!
πώς να βρω τρόπο να γλυτώσω
από την απαίτηση της υπερβολής;
νομίζω ετούτη τη στιγμή
ότι το καλύτερο που έχω να κάνω
είναι να αποδράσω με ελαφρά πηδηματάκια
κι αυτό γιατί εδώ και ώρα
με ζυγίζει και με κόβει
προκλητικά και αναίσχυντα
χωρίς καμιά επιφύλαξη
περιφέρει τη γλώσσα της αθώα
πάνω στα χείλη της
περνά από δίπλα μου
μου σκουντά την καρέκλα
με καρφώνει και υποφέρει!
φεύγω γιατί
το κίτρινο φτερό της πεταλούδας μου
ξεροσταλιάζει στην αύρα του Τριαντάρου…
