…είμαστε δέκα εκατομμύρια κόσμος
κάποια υπολείμματα περιφέρονται
στο πιάτο της τηλεόρασης και των media
μαζί με τα στέμματα και τα στρέμματα
με τις τσέπες αδειανές με πενταροδεκάρες
με τα χνώτα βρώμικα και τα μυαλά αέρα!
πέρασε ο καιρός και ο γιός του υποτίθεται
έχει ωραίο μούσι και τη διεύθυνση του Γούση
καλά περνάει στας πράσινας εξοχάς
ξεχασμένος απερχόμενος άγγιγμα του επί τας!
πριν την κηδεία η καρδιά μας στεκόταν δριμεία
απόμακρη σοφία ενθυμούμενη την φορτική μοναρχία
τώρα σε ένα παρεκκλήσι τα φώτα σβήνουν
στα μνήματα στα αδικήματα στα χρήματα
οριστικά αμετάκλητα σε μνήμες σε θύματα
και ωχριούν επιτέλους τα υπολείμματα
με βαριά και πλέον ασήκωτα αποχωρούν τα βήματα
στον καιάδα του χρόνου τα μισητά μηνύματα!
τώρα σε ένα παρεκκλήσι τα φώτα σβήνουν
και στην ειρήνη και το φως τη χώρα αφήνουν!
η μέρα ξύπνησε ανέβηκε στις σκέψεις τις ουλές
στα μαγαζιά ξεθυμαίνει ο πληθυντικός και στις αυλές
για όλη τη κρίση κερνάμε λήθη από εδώ κι αέρα
αφήσαμε πίσω μας τα μίση την παράλογη μονταζιέρα
συνηθίσαμε και ευχαριστηθήκαμε ελεύθερες εκλογές
γλυτωμός στου μυαλού στης ψυχής την ελεύθερη βέρα
και υπογράφουμε σωστά για τα μελλούμενα – τα πέρα
τώρα πια σε ένα παρεκκλήσι τα φώτα σβήνουν
τώρα ένα και ένα κάνουν δυό
κι οχτώ κι οχτώ δεκάξι…